Rant Casey to – jak nazywa go jeden ze znajomych – „olśniewający antybohater”. Posiada nie tylko genialny węch i zmysł do interesów. Jest też supernosicielem wirusa wścieklizny, którym zaraził pół Ameryki. Kiedy wyprowadza się z zabitego dechami Middleton, przyłącza się do party crasherów. Ich ulubioną rozrywką jest samochodowe rodeo, kończące się często śmiercią. To sport XXI wieku: łączy w sobie hektolitry adrenaliny z przemocą, czyli to, co najchętniej – obok nagości – serwują media.

Jak wygląda Palahniuk na tle innych postmodernistów średniego pokolenia? Keret ciągle pisze niezłe opowiadania, Pielewin powtarza własne fabuły sprzed piętnastu lat, Houellebecq nie jest już zawiedzionym dzieckiem 68’ roku, może się nie ustatkował, ale na pewno literacko dojrzał. Palahniuk wciąż potrafi zaskoczyć, tyle że tym razem nieco przeholował, jak Pielewin w „T”. „Rantowi” brakuje spójności. Problem leży nie tylko w tym, że fani Amerykanina już to znają (choć w innych wariantach), lecz również w tym, że autor „Fight Clubu” za bardzo chciał uszczęśliwić czytelników i znalazły się tu chyba wszystkie pomysły, które przyszły mu do głowy w trakcie pisania. Niektóre są olśniewające, inne ocierają się o kosmiczne bzdury. Całość, opowiedziana z właściwą Palahniukowi werwą i nieposzanowaniem dla jakichkolwiek tabu, rozpada się na świetne aforyzmy oraz pojedyncze – często zabawne lub przerażające – monologi.