To nie jest zła książka – to książka spóźniona. Eseje, które mogły budzić emocje, chęć polemiki czy zmuszać do refleksji jawią się dziś jako rzeczy drugiej świeżości. W prasowych tekstach Rushdiego nie brak zaangażowania, pasji i światopoglądowej wyrazistości. Nie ma w nich może tego wspaniałego, barokowego języka, do którego przyzwyczaił czytelników choćby w „Dzieciach Północy” i „Ziemi pod jej stopami”, ale trudno pisarzowi odmówić erudycji. Szkoda jedynie, że dziś aktualność zachowało jedynie parę esejów. Rzeczy traktujące o polityce – wśród bohaterów m.in. Margaret Thatcher, Indira Ghandi, Benazir Bhutto – ciekawe są tylko wtedy, gdy autor wkracza na terytorium socjologiczne i pisze np. o idei indyjskości, którą winny wspierać tolerancja, pluralizm, różnorodność. Problem w tym, że charakter znakomitej większości tekstów jest zdecydowanie doraźny, że są one lekko przeterminowane. Eseje, publicystyka, wywiady, recenzje książek odnoszą się do aktualnych wydarzeń, tzn. do lat 80. i początku lat 90. Oczywiście, krytyczne omówienie „Wojny końca świata” Vargasa Llosy, „Kroniki zapowiedzianej śmierci” Marqueza albo „Vinelandu” Pynchona można podziwiać za przenikliwość i umiejętność kontekstualizacji, nawet jeśli recenzje dotyczą książek dobrze u nas znanych.

Najlepsze rzeczy pojawiają się na końcu. Znajdziemy tu m.in. niezwykle ważny esej „W dobrej wierze”, stanowiący obronę „Szatańskich wersetów”, a także znakomity tekst „Czy nie ma nic świętego?”, traktujący o sztuce jako świeckim odpowiedniku transcendencji. Jednak „Ojczyzny wyobrażone” to pozycja tylko dla miłośników Rushdiego.