Michał Cetnarowski portretuje polskie społeczeństwo, przedstawiając życiorysy kilku osób, nad którymi los niestety nie chciał roztoczyć parasola ochronnego. Sam autor postawił zresztą swoje postaci wobec jeszcze większej tragedii, każąc im przyglądać się bezsensownemu rozlewowi krwi.

Florian Werner pochodzi z takiego kręgu kulturowego, w którym najpopularniejszym rdzeniem tworzącym przekleństwa jest scheisse, czyli gówno. Werner błyskotliwie udowadnia, że jest to słowo na wskroś narodowe, w wymowie brzmiące "wystarczająco teutońsko, żeby za granicą natychmiast było rozpoznawane jako niemieckie". W Polsce moglibyśmy pewnie tak powiedzieć o słowie "kurwa", choć szybka analiza potwierdzi, że "gówno" też zajmuje poczesną pozycję w panteonie naszych przekleństw. Ale autor "Historii gówna" nie skupia się na tym, żeby zaszokować nas "wyrazami", a raczej swoją erudycją w zakresie tej podstawowej (dosłownie) dla cywilizacji substancji.

Zapanowała u nas moda na projekty graficzne z międzywojnia. „Cięcie”, czyli opowieść Jana Strausa o fotomontażu w książkach z dwudziestolecia, świetnie się w nią wpisuje.

Do tej pory literackim patronem Pragi pozostawał Franz Kafka, a żelaznym punktem wycieczek po czeskiej stolicy była Złota Uliczka. Po publikacji „Pragi z Hrabalem” może się to zmienić.

Choć dla książek i filmów o niezwykłych nastolatkach można by zarezerwować osobny gatunek, nie znaczy to wcale, że w jego obrębie nie powstają utwory oryginalne, błyskotliwe i zabawne. Powieść „Wszechświat kontra Alex Woods” wyróżnia się przede wszystkim bohaterem, który swoje szalone perypetie zawdzięcza czemuś tak przyziemnemu, jak zdrowy rozsądek.