Recenzja książki, której jeszcze nie ma, ale dobrze by było, gdyby powstała.

Wiem, że mówiąc o książkach - i nie tylko - należy unikać zdań, które więcej mówią o mówiącym, niż o tym, o czym mówi. Jednak muszę zacząć od osobistego wyznania: lubię przedmioty nieoczywiste. Także nieoczywiste książki. A więc takie, które zanim wciągną nas w swój świat, zanim zaczną nam opowiadać jakąś historię - zmuszają nas do zadawania pytań, czym one same właściwie są? Jak je zaklasyfikować?

W naszych czasach tylko dwa wydarzenia są w stanie sprawić, że literatura zagości na pierwszych stronach dzienników lub w głównych wydaniach telewizyjnych wiadomości: śmierć jednego z uhonorowanych nagrodą Nobla pisarzy i doroczne ogłoszenie werdyktu szwedzkiej Akademii. Choć nagroda Nobla nie gwarantuje nieśmiertelności, to wydaje się jednym z pewniejszych znanych ludzkości sposobów osiągnięcia żywota wiecznego.

Przez ostatnie piętnaście lat deprawowała niewinne serca Waszych dzieci opowieściami o krnąbrnym czarnoksiężniku. To przez nią wpadły bezpowrotnie w szpony alchemii, demonologii i dobrej zabawy. Po pięciu latach zbawiennego milczenia ta bezwstydnica powraca ze swoim zatrutym piórem na scenę. Tym razem pisze o Was i dla Was, drodzy Mugole. Drżyjcie rodzice, walą się mury Hebronu. Co czynić? Książkę spalić czy przeczytać? Który wybór to Trafny wybór.

Lubię wracać do książek Korczaka. Szczególnie do „Jak kochać dzieci”, a już najbardziej do opisu korespondencji między ośmioletnim chłopcem z Domu Sierot a jego opiekunką.