Rozbiera Angelę Merkel, uczy Wagnera polskiego, podgląda Kafkę w łazience. Włazi tam, gdzie zwykle biografowie nie zaglądają. Janusz Rudnicki, przeciwnik patosu, odwija z folii wielkości życiorysy pisarzy, polityków czy ich żon, podsuwając pod nos ludzi, nie osiągnięcia. Sam skromnie obwołuje się „Życiorystą”, a nie mistrzem słowa. A mógłby.

Wyobraź sobie Charlesa Baudelaire’a w Krainie Czarów. Widzisz to? Patrzysz właśnie na dwudziestoletnią Patti Smith w Nowym Jorku. Szalone lata 60’ dobiegają końca, z wielką pompą nadchodzą kolorowe lata 70’. Rozpoczyna się dziesięciolecie Poniedziałkowych Dzieci. Patti Smith i Robert Mapplethorpe urodzili się w poniedziałek. Książka pierwszej damy rocka, uhonorowana nagrodą National Book Award, to historia ich miłości, młodości i namiętności.

Jeśli ktoś nie znosi psychodelicznych opowieści z pogranicza jawy i snu, a świat postrzega bez szczypty fantazji i dużej dozy wyobraźni, odbije się od „Wurta” jak od ściany. A szkoda, bo to jedna z lepszych książek ostatniej dekady XX wieku. Bardzo dobrze, że została wznowiona po dwudziestu latach od premiery.

Ilekroć mam okazję oglądać mecze włoskiej reprezentacji piłkarskiej, nachodzi mnie podobna refleksja: jak to możliwe, że zawodnicy, którzy grają na co dzień w tak antypatycznie nastawionych wobec siebie drużynach, stosując względem swoich przeciwników cały wachlarz mniej lub bardziej bolesnych sztuczek (spektrum werbalnych i niewerbalnych złośliwości jest w wypadku włoskiej Serie A nadspodziewanie szerokie), zamieniają się podczas zgrupowań i turniejów w sprawnie działający organizm, a ich widoczne na pierwszy rzut oka koleżeństwo i wzajemne oddanie bynajmniej nie wydaje się wysilone. A teraz proszę sobie wyobrazić, że tak wygląda cały kraj.

Hollywood to miasto snów i spełniających się marzeń, a także, jak się okazuje, doskonałe miejsce na rozkręcenie nowej – nawet najbardziej niedorzecznej – religii.