Jeśli ktoś nie znosi psychodelicznych opowieści z pogranicza jawy i snu, a świat postrzega bez szczypty fantazji i dużej dozy wyobraźni, odbije się od „Wurta” jak od ściany. A szkoda, bo to jedna z lepszych książek ostatniej dekady XX wieku. Bardzo dobrze, że została wznowiona po dwudziestu latach od premiery.

Alice Munro proponuje osiem pozornie różnych światów. Różnych pod względem formy i fabuły. Ale łatwo odnaleźć w nich podobieństwa. Wspólny pierwiastek tekstów z „Jawnych tajemnic” rodzi się gdzieś na styku wrażliwości z wyjątkowością.

Hansa Falladę kojarzy się głównie z „Pijakiem” – wywrotowym studium alkoholizmu, w którym, podobnie jak w Bergmanowskim „Jaju węża”, odbijało się szaleństwo III Rzeszy. Teraz, dzięki śląskiemu wydawnictwu Sonia Draga, możemy poznać dwie inne, świetne powieści niemieckiego prozaika.

Jelena Czyżowa karierę pisarską rozpoczęła dopiero w połowie lat 90. Wcześniej – zgodnie z ekonomicznym wykształceniem – pracowała w biznesie, a także jako nauczycielka angielskiego. „Czas kobiet”, nagrodzony w 2009 roku Rosyjskim Bookerem, jest jak na razie jedyną jej książką przetłumaczoną na język polski.

Ilekroć mam okazję oglądać mecze włoskiej reprezentacji piłkarskiej, nachodzi mnie podobna refleksja: jak to możliwe, że zawodnicy, którzy grają na co dzień w tak antypatycznie nastawionych wobec siebie drużynach, stosując względem swoich przeciwników cały wachlarz mniej lub bardziej bolesnych sztuczek (spektrum werbalnych i niewerbalnych złośliwości jest w wypadku włoskiej Serie A nadspodziewanie szerokie), zamieniają się podczas zgrupowań i turniejów w sprawnie działający organizm, a ich widoczne na pierwszy rzut oka koleżeństwo i wzajemne oddanie bynajmniej nie wydaje się wysilone. A teraz proszę sobie wyobrazić, że tak wygląda cały kraj.