„Wiersz wychodzi z domu i nigdy nie wraca”[1] – to jedna z częściej cytowanych fraz z tomu „Sezon na Helu” Andrzeja Sosnowskiego. W swojej najnowszej książce, zatytułowanej „Dom ran”, po raz kolejny przywołuje on pojęcie oswojonej, własnej przestrzeni. Przestrzeni, którą z samej zasady należy opuścić.

„Na skraju ciszy”, trzecia książka Kristiny Ohlsson, wpisuje się w konwencję skandynawskiego kryminału. Odmienna, bo znacznie bliższa kobiecemu punktowi widzenia, jest tutaj jednak perspektywa opowieści. Podkreślenie istoty rodzinnych więzi zajmuje miejsce psychologicznej analizy, a emocje i intuicja okazują się ważniejsze od stawiania społecznej diagnozy.

Po trzydziestu latach od publikacji „Teoria feministyczna. Od marginesu do centrum” stała się już ważną częścią kanonu literatury feministycznej. Nie oznacza to jednak, że straciła ona cokolwiek ze swej drapieżności i aktualności.

W połowie września ukazała się druga odsłona literackiego eksperymentu pod tytułem “Opowiem ci o zbrodni” – projektu literackiego, w którym czołowi polscy pisarze kryminałów opisują prawdziwe zbrodnie, których dokonano na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. W swoich opowiadaniach piszą nie tylko o samej zbrodni, ale również o tym jak przygotowywali się do zebrania materiałów na ich temat. Ich opowieści w rozszerzonej formie można posłuchać w towarzyszącym książce programie telewizyjnym o tym samym tytule.

„No, wykapana mama!”, „Ależ jesteś podobna do swojej mamy!”, „Robisz to zupełnie jak ona”. Oto kilka utartych frazesów, które każda dziewczyna usłyszała w pewnym momencie swojego życia. Ale czy bycie podobnym do swojej matki jest cechą pozytywną?