Kiedy Izabella Cywińska pisała „Dziewczynę z Kamienia”, na scenie Teatru Nowego im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu trwały próby do „Wiśniowego sadu” w jej reżyserii. Spektakl ten miał charakter szczególny: umożliwił Cywińskiej powrót po latach do jej własnego teatru – przez nią reaktywowanego i przez 16 lat zarządzanego. Być może właśnie dlatego autobiografia ikony polskiego teatru w pewnej mierze przesiąknięta jest charakterystycznym dla Czechowa nastrojem.

Trudno przewidzieć efekty współpracy dwóch pisarzy. „Długa ziemia” mogła stać się wielkim sukcesem albo kompletną porażką. Pratchettowi i Baxterowi, szczęśliwie dla czytelników, udało się stworzyć rzecz na wysokim poziomie.

Wydaje się, że o Rosji można pisać w nieskończoność i zawsze będą to dosyć ponure opowieści. Nieważne, jaki rejon weźmiemy pod lupę, wszędzie znajdziemy to samo – smutek, strach, beznadzieję i komunizm, który jakoś nie chce się skończyć. Książka Igora Miecika nie odbiega od obrazu Rosji, który dobrze znamy.

W ubiegłym roku Jonathan Carroll opublikował zbiór opowiadań „Kobieta, która wyszła za chmurę”. Ale wygłodniali fani czekali cierpliwie na książkę w pełni fantastyczną. I doczekali się. Po sześciu latach do księgarń trafia surrealistyczne „Kąpiac lwa”.

Zmarły w maju Carlos Fuentes to, obok poety Octavia Paza, bodaj najwybitniejszy i najbardziej rozpoznawalny spośród współczesnych meksykańskich pisarzy. Wysmakowany i erudycyjny styl przysporzył mu uznania czytelników i zazdrości kolegów po piórze.