„Czarnobyl” należy do tej grupy esejów literackich, które napędzane są niemal wyłącznie przez mglisty zamiar autora i wykorzystaną bibliografię (ta zaś w tym przypadku wcale nie imponuje). Szkoda, tym bardziej, że czyta się to dzięki lekkiemu, potoczystemu stylowi Cataluccio gładko i dobrze.

Tymoteusz Karpowicz powraca. Jego długoletnią nieobecność na polskim rynku wydawniczym (w ciągu trzydziestu sześciu lat pojawiła się tylko jedna książka tego autora!) próbuje „odrobić” Biuro Literackie poprzez monumentalne, pośmiertne wydanie „Dzieł zebranych”. Właśnie ukazał się czwarty tom, zawierający niepublikowane dotąd teksty poetyckie.

W zeszłym roku obchodziła osiemdziesiąte urodziny. Jej prawdziwe nazwisko brzmi Scicolone, a otrzymała je po ojcu, który robił wszystko, żeby jego dwie nieślubne córki go znienawidziły. W autobiografii „Wczoraj, dziś i jutro”, Sofia gorzko wspomina, jak zimno była przyjmowana wraz z matką w domu własnego ojca, jak złośliwie donosił na własne dzieci na policję i jak oddała mu zarobiony milion lirów, za uznanie siostry Marii i przyznanie jej nazwiska Scicolone.

Trudno mówić o Hawkingu w oderwaniu od trapiącej go choroby. Tym bardziej znamienne jest więc to, że w „Mojej krótkiej historii” fizyk nie poświęca tej kwestii zbyt dużo miejsca.

Baru przypomina, że komiks jest łączony z literaturą popularną nie bez przyczyny. W „Autostradzie słońca” nie chodzi o nic innego niż przygodę i wciągającą, wartką akcję. A wyjściowe założenia francuski autor spełnia znakomicie.