Emmanuel Carrère zaistniał na polskim rynku wydawniczym dopiero w ubiegłym roku. Po udanej biografii rosyjskiego rzezimieszka Eduarda Limonowa i bardzo dobrej powieści psychologicznej „Wąsy” opublikowane niedawno „Nie moje życie” mocno rozczarowuje.

W dobie płynnej nowoczesności było kilku ludzi konsekwentnych, stałych i niezmiennych. Należał do nich niewątpliwie Dawid Ben Gurion, o którego żywocie politycznym w rozmowie z Davidem Landauem opowiada jego wybitny uczeń – Szimon Peres.

Prozę Roberta Walsera można uznać za wyjątkowo oryginalną, na swój sposób rozedrganą lub nawet obłąkaną w swojej konstrukcji. Sumienne wniknięcie w przedstawioną przez autora rzeczywistość wymaga od czytelnika również niemałego wysiłku, ale jest on na każdym kroku rekompensowany.

Po sukcesie „Balladyn i romansów” oraz „Ości” Wydawnictwo Literackie postanowiło przypomnieć czytelnikom wcześniejsze powieści Ignacego Karpowicza. Nasuwa się jednak pytanie, czy wszystkie utwory tego cenionego autora zasługują na wznowienie.

Sławne głównie dzięki ekranizacji Stanleya Kubricka „Lśnienie”, po ponad trzydziestu latach doczekało się ciągu dalszego. Jeżeli ktoś liczy na powrót specyficznego nastroju grozy – uzyskanego głównie dzięki odcięciu rodziny Torrance od świata i zamknięciu jej w zasypanym śniegiem ekskluzywnym hotelu Panorama, w którym paranormalne zjawiska czają się na każdym kroku – zawiedzie się. Choć „Doktor Sen” to przyjemna lektura, to jako kontynuacja wypada słabo.