Tych, którzy poszukują we wspomnieniach plotek i pikantnych opowieści prosto z alkowy „Pamiętniki” Władysława Mickiewicza mogą rozczarować. Nie zawiodą natomiast wszystkich zainteresowanych życiem polskich i paryskich salonów przełomu wieków XIX i XX, losami Wielkiej Emigracji i Europy.

Stworzenie tej książki zajęło autorowi podobno 25 lat. Ale czy można wierzyć człowiekowi, który zawodowo para się opowiadaniem cudzych, najczęściej nieprawdziwych historii?

Powieściowy debiut Elif Shafak, „Sufi”, nie jest książką tak dobrą, jak entuzjastycznie przyjęte „Czarne mleko” czy „Pchli pałac”, ale dzięki niemu możemy zobaczyć, jak rodziła się największa – obok Orhana Pamuka – gwiazda literatury tureckiej.

Chiny to taki Orient XXI wieku – niezbadana kraina, w której dzieją się dziwy, a baśnie stają się prawdziwe. Tak w każdym razie zdaje się postrzegać Państwo Środka spora część świata, zupełnie jakby w latach 70. ubiegłego roku wyłoniło się ono nagle z niebytu razem ze swoją tanią siłą roboczą, a także podróbkami Adidasa i Nike.

Paulo Monteiro w swoim albumie, ponoć niedawnej sensacji komiksu portugalskiego, próbuje zrobić rzecz trudną – tchnąć ducha liryki w świat historii obrazkowych. Szkoda tylko, że jest to liryka raczej pośledniego gatunku.