W 2012 roku po raz kolejny zaskoczył filmową publiczność – pojawił się na ekranach kin jako Calvin Candie u Quentina Tarantino. Przed chwilą wcielił się w Jaya Gatsby'ego. Leonardo DiCaprio, aktorski kameleon, który zachwycił już jedną z pierwszych ról – portretem Arniego Grape’a – to dziś niemal człowiek instytucja. Na pytanie, kim naprawdę jest i jaka była jego droga do sukcesu, próbuje odpowiedzieć Douglas Wight.

W wywiadzie dla radiowej „Trójki” Darek Foks nazwał swoją książkę powieścią graniczną. Istotnie, „Kebab Meister” to jedyny znany mi przykład prozy historycznej opartej na elipsie jako głównym chwycie literackim. Autor dochodzi w ten sposób do granicy, poza którą można już mówić o pamięci, nie zaś o historii.

„Kłopoty rodu Pożyczalskich”, pierwsza część serii Mary Norton, ominęła mnie w dzieciństwie. Tym przyjemniej było po nią sięgnąć teraz, w nowym, eleganckim wydaniu Dwóch Sióstr, z przepięknymi ilustracjami Emilii Dziubak.

Powieść Shahrnush Parsipur „Tuba i znaczenie nocy” w Stanach Zjednoczonych stała się literackim wydarzeniem sezonu. Okrzyknięto ją arcydziełem i porównywano do „Stu lat samotności” Garcii Marqueza. Ta opowieść o irańskich kobietach była kolejną książką (po zbiorze „Kobiety bez mężczyzn”) Parsipur, która odniosła spektakularny sukces na Zachodzie. W zachwytach krytyków nie było przesady – „Tuba i znaczenie nocy” to książka wyjątkowa.

Swietłana Aleksijewicz stworzyła dla swoich reporterskich przedsięwzięć osobny gatunek literacki, „powieść głosów” – polifoniczny reportaż, w którym autorka pozostawia swoim rozmówcom pełną swobodę wypowiedzi. W „Ostatnich świadkach” – podobnie jak wcześniejszych książkach – Białorusinka oddaje głos tym, którzy do tej pory nie mieli okazji przemówić, których pomijano, o których zapomniano. Tym razem są to dzieci czasów wojny.