„Premio Planeta” to najbardziej prestiżowa nagroda przyznawana w Hiszpanii. W latach ubiegłych laur ten otrzymali m.in. Vázquez Montalbán, Torrente Ballester czy Mario Vargas Llosa. Przyznanie tej nagrody Mendozie może być zatem potraktowane jako potwierdzenie klasy pisarskiej autora „Walki kotów” lub - jak zauważa część hiszpańskich krytyków - może stanowić dowód na komercjalizację tej nagrody.

Jak rozwijać talent w warunkach nieustającej konkurencji i zbiurokratyzowanych reguł przyznawania uznania? Czy pomaganie innym w duchu chrześcijańskiej Caritas nie nosi w sobie znamion pychy i nie poniża beneficjentów? Dlaczego praca zespołowa nie czyni pracowników partnerami ponoszącymi wspólną odpowiedzialność za rozwiązywane problemy? Takie pytania od lat zadaje sobie Richard Sennet w rozpisanej na kilka książek swoistej sztuce życia w nowym kapitalizmie.

Człowiek wykazuje się niekiedy niespodziewaną łatwością w przyjmowaniu za prawdziwe wydarzeń, które wykraczają poza ramy logicznego rozumowania. Jest skłonny zapłacić grube pieniądze za przepowiednie niezbyt godnej zaufania wróżki. Innym razem z zapartym tchem obserwuje przedmioty wyginane siłą woli ani przez chwilę nie wietrząc w tej scenie podstępu.

Zbigniew Herbert w jednym z listów do Stanisława Barańczaka zażartował, że „Zeszyty Literackie” „to najlepsze pismo literackie od stuleci”. Jeśli nawet to „lekka przesada” – by nawiązać do Adama Zagajewskiego, jednego z najważniejszych „zeszytowych” autorów – to przecenić roli, jaką odgrywa założony przed 30 laty przez Barbarę Toruńczyk kwartalnik, nie sposób.

Czytelnikom narzekającym na nadmiar realizmu polecam „Trzeciego policjanta” Flanna O’Briena, zwariowaną i pełną absurdu powieść, w której kryminał spotyka się z oniryzmem „Alicji w Krainie Czarów”.