Każdego z nas nachodzi od czasu do czasu ta szalona myśl: „A może by tak rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady?”. Później skrzętnie przysypujemy ją stosem obowiązków i rzeczy do zrobienia, przypominamy sobie, że w Bieszczadach bywa ciemno, zimno i ogólnie dosyć niewygodnie. Dzięki bogom są szaleńcy, którzy robią takie rzeczy za nas.

Coraz bardziej popularne są u nas ostatnio dziecięce książki bez słów, pozwalające swobodnie budować opowieść, śledzić różne wątki rozwijające wyobraźnię, wspierające kreatywność dzieci i ich spostrzegawczość (niestety te książki wymuszają też kreatywność rodziców, o którą po 8-10 godzinach pracy czasem trudno).

Skusiły mnie fotografie: Eugeniusz Bodo w kobiecym przebraniu, Aleksander Zelwerowicz jako Cyrulik Sewilski w pumpach i z gitarą , Hanka Ordonówna z rzęsami nie mieszczącymi się w kadrze. A potem anegdoty o bezlitosnych recenzjach teatralnych Słonimskiego.

Tytuł książki Herbjørg Wassmo doskonale oddaje kompozycję powieści, która składa się z wybranych chwil w życiu bohaterki i towarzyszących jej wtedy emocji. Z uczuciowej układanki pełnej wstydu, lęku, gniewu, ale też radości i satysfakcji sami możemy odtworzyć spójną historię życia niezwykłej kobiety.

Powieść Nadżiba Mahfuza „Dzieci naszej dzielnicy”, która ukazała się w 1959 roku w odcinkach w dzienniku Al-Ahram, wywołała skandal w arabskim świecie i sprzeciw ze strony religijnych przywódców, który doprowadził do zakazu jej publikacji w formie książkowej we wszystkich krajach muzułmańskich. Sam Mahfuz przypłacił ją zamachem na swoje życie, a książka trafiła do egipskich księgarń dopiero po jego śmierci w 2006 roku.