"Dlaczego czytamy dzienniki pisarza? Liczymy na to, że objaśnią nam jego twórczość. Często jednak tego nie robią. Sądzę, że sięgamy po nie, chcąc doświadczyć surowości formy, którą dzienniki zachowują nawet wówczas, gdy są pisane z myślą o publikacji. Dziennik pozwala wejrzeć w duszę pisarza. A dlaczego nas ona interesuje? Nie dlatego, że jesteśmy ciekawi autorów jako takich, lecz z powodu istniejącego dziś, nienasyconego zainteresowania psychologią, która zrównuje odkrywanie siebie z odkrywaniem własnego cierpienia, a spośród twórców to właśnie od pisarza, artysty słowa oczekujemy, że będzie umiał najlepiej swoje cierpienie wyrazić".

Fernando Pessoa zachwyca bogactwem języka i doniosłością myśli. „Księga niepokoju” jest niekończącym się wyznaniem i jednym z najwybitniejszych, najbardziej tajemniczych modernistycznych utworów. To dzieło unikalne, które może być oceniane jedynie swoją miarą.

Kamienie runiczne przynoszące nieśmiertelność, latający spodek, konstrukcja dzwonu o nieznanym przeznaczeniu – to tylko kilka pomysłów na Wunderwaffe, tajemniczą, acz dotychczas nieodnalezioną superbroń Adolfa Hitlera. Wciąż stanowi ona niewyczerpalne źródło inspiracji dla twórców wszelkiej maści – począwszy od autorów książek popularnonaukowych, skończywszy na filmowcach produkujących absurdalne obrazy z gatunku nazi fiction. Legendarne już zamiłowanie Hitlera do rzeczy magicznych, mistycznych i okultystycznych zdecydował się wykorzystać również Marek Ławrynowicz w swojej najnowszej książce o wiele mówiącym tytule "Mumia świętego Piotra".

Powieść Pawła Potoroczyna to istotnie niezwykle „ludzka rzecz”. Już sam narrator zanurzony w świecie, który z niezwykłą swadą i lekkością nam przedstawia, okazuje się właśnie… taki ludzki. Pozornie stojący poza opisywaną rzeczywistością, jednak w niej zakorzeniony. To ktoś z ludu, mieszkaniec Piórkowa, człowiek wierzący w ten sam system wartości, który charakteryzujący całą ukazaną społeczność.

Komiksowy pamiętnik bywalca burdeli wyróżnia się spośród innych autobiograficznych komiksów wyborem i niecodziennym podejściem do tematu. To, co w książce Chestera Browna ujmuje najbardziej, świetnie w dwóch słowach ujął mistrz komiksu Alan Moore. Te słowa to bezpretensjonalność i szczerość.