Być może braki tej opowieści dałoby się wybaczyć początkującemu pisarzowi. Ale po sir Terrym Pratchetcie oczekujemy o wiele więcej. Niewykluczone, że „Spryciarza z Londynu” lepiej by się czytało w oryginale lub w tłumaczeniu Piotra Cholewy, najbardziej obeznanego z zawiłościami językowymi u Pratchetta. A może to po prostu słaba książka.

Nie spodziewałam się wprawdzie, że uzyskam jakieś niezwykle istotne informacje na temat postaci wymienionych w tytule, niemniej jednak nimi – i tym, co na ich temat mają do powiedzenia Zygmunt Bauman i Stanisław Obirek – byłam zainteresowana znacznie bardziej niż samymi rozmówcami i estymą, jaką się darzą.

Zamiast zwyczajowego blurbu, na czwartej stronie okładki „England’s Dreaming” znajduje się wyliczanka ludzi, rzeczy i zjawisk zebranych pod hasłami – „Kocham” i „Nienawidzę”. Rude Boys z Jamajki / Kafejki, które potajemnie serwują whisky / Lenny Bruce – to, między innymi, po stronie miłości. A po drugiej: Telewizja (ale nie zespół) / GWIAZDY POP, które są grube i bezużyteczne / Niegrzeczne książki, które nie są aż tak niegrzeczne, jak się wydają. Jeśli punk miał kiedykolwiek manifest, to właśnie taki – przypadkowy, skrajnie emocjonalny i radykalny.

W „Szympansach z Azylu Fauna” Andrew Westoll pokazuje okrucieństwo biomedycznych badań na szympansach i ich katastrofalne skutki dla tych wrażliwych zwierząt.

Choć pisarki i pisarze, których Dorota Wodecka pyta o kondycję współczesnej Polski i Polaków wypowiadają sądy nierzadko ostre, książka nie jest tylko zbiorem utyskiwań. Twórcy mówią głównie o swoich światach, a polskość jest nie tyle celem rozmów, ile przystankiem na drodze do wspólnego domu – polszczyzny.