„Dowód” Ebena Alexandra może być dowodem wyłącznie na to, że w dzisiejszych czasach nie zmalało zapotrzebowanie na historie o życiu po życiu. Świadczy o tym żarliwość, z jaką amerykański neurochirurg opisuje swoje przeżycia z okresu śpiączki klinicznej, ale przede wszystkim imponujące wyniki sprzedaży na całym świecie. Co sprawia, że wielokrotnie opowiadane historie ciągle przyciągają uwagę czytelników?

Przeciętny czytelnik zapytany, jakie zna książki C.S. Lewisa, odpowie: „Opowieści z Narnii”. Podobnie rzecz ma się z tekstami J.R.R. Tolkiena. Większość zna „Władcę pierścieni” oraz „Hobbita”. Kto z was te powieści przeczytał, a kto widział tylko filmy na ich podstawie? Jeśli jednak jesteście oczarowani prozą Lewisa, zachęcam do sięgnięcia po inny jego tytuł, dedykowany Tolkienowi właśnie – „Listy starego diabła do młodego”.

Wiktor Jerofiejew zabija nie tylko ojca, lecz także radziecką literaturę. „Dobry Stalin” to udana próba autobiografii intelektualnej, literacka prowokacja i rozrachunek z historią ZSRR. To jednak przede wszystkim portret ojca pisarza, człowieka, który czcił Stalina. Syn-dysydent wystawił ten kult na próbę.

Temat świetny, realizacja beznadziejna. Dawno nie czytałam książki, która tak bardzo irytowałaby słabością warsztatu reporterskiego, prymitywizmem języka i brakiem plastycznych opisów.

Wampir w PRL? Cóż to za pomysł? Czy w czasie, gdy władza skutecznie wysysa obywateli nie tylko z dóbr materialnych, ale i z sił życiowych, można w ogóle zdobyć jakąś pożywną i smaczną krew? Andrzej Pilipiuk nie boi się karkołomnych połączeń, co więcej jego wampir-ślusarz doskonale czuje się w realiach Polski Ludowej. „Wampir z MO” to drugi, po „Wampirze z M3”, tom jego przygód. Zbiór lekki, zabawny, obfitujący w kurioza, choć momentami wydumany.